خیار عیب
بعد از آن که عقدی انعقاد یافت بر اساس قانون شرایطی در نظر گرفته شده که در آن وضعیت افراد قادرند بدون آن که رضایت طرف مقابل را دریافت کنند عقد انعقاد یافته را فسخ نمایند به این موارد خیار یا همان اختیار فسخ معامله اطلاق می شود. قراردادهایی که در قانون مدنی وجود دارد وقتی از دسته عقود جایز باشد به منظور فسخ ، اشخاص نیازمند خیار نیستند. زیرا این عقود در شرایط عادی از طرف دو طرف معامله قابل فسخ می باشد. مثلاً وقتی که دو طرف معامله با هم عقد وکالتی منعقد می کنند، در این قرارداد هم وکیل و هم موکل قادر هستند به شکل یک طرفه هر موقع که تمایل داشتند عقد را فسخ نمایند.



این در صورتی است که در عقد های لازم در شرایط معمولی قابلیت فسخ از سوی دو طرف وجود ندارد و به منظور منحل شدن عقد نیاز به اراده و رضایت دو طرف قرارداد می باشد و یا این که باید شرایطی به وجود بیاید که قانونگذار اختیار فسخ را در این حالت به یکی از دو طرف یا هر دو واگذار کرده باشد. از خیاراتی که در قانون مدنی وجود دارد در حقیقت اختیار فسخ قراردادی است که به وسیله قانون گذار در یک شرایط ویژه برای فسخ عقد لازم به یکی از متعاملین و یا هر دوی آن ها ارائه شده است.

با توجه به این مطلب باید گفت در همه قراردادهای لازم مثل عقد بیع یا همان خرید و فروش بعد از آن که عقد منعقد شد هیچ کس از دو طرف منفرداً قادر نیست عقد را فسخ کند. جز با جلب رضایت دو طرف قرار داد یا این که خیار فسخ در عقد را داشته باشد. از جمله خیاراتی که در قانون مدنی آمده است بر اساس ماده ۳۹۶ قانون مذکور عبارت هستند از جمله خیار حیوان و خیار شرط و خیار مجلس و خیار تاخیر ثمن و خیار رویت و خیار تخلف وصف و خیار غبن و خیار تفلیس و خیار تبعض صفقه و خیار تخلف شرط و خیار تدلیس و خیار عیب.

https://yarvakil.com/%d8%ae%db%8c%d8%a7%d8%b1-%d8%b9%db%8c%d8%a8-%da%86%db%8c%d8%b3%d8%aa/