از جنگ جهانی اول تا پایان دهه 80 میلادی تنها 115 تحریم در بین کشورها اعمال شد که امریکا به تنهایی 67 درصد آن ها را اعمال کرد. تا پیش از سال 1990 ، سازمان ملل تنها 2 بار تحریم اقتصادی اجباری وضع کرده بود. 1 مورد آن علیه رژیم اقلیت سفید پوست رودزیای جنوبی بود. بعد از این دوره، تحریم کم کم به یکی از سلاح های کشورهای زورمند تبدیل شد. به طوری که تنها در دهه 90 ، 66 مورد تحریم علیه کشورها وضع شد. ایالات متحده در دوره اول ریاست جمهری بیل کلینتون، 35 کشور جهان را تحریم کرد. این یعنی 42 درصد از مردم جهان توسط امریکا تحریم شدند. از اواخر دهه 80 میلادی، نسل جدید از جنگ ها بر پایه ی تحریم های اقتصادی شکل گرفت. در دهه اول قرن جدید این راهبرد به شکل گیری مفهوم جنگ هیبریدی انجامید که مجموعه ای از ابزارهای اعمال اراده از رسانه تا نیروهای نفوذی برای اثربخش کردن راهبرد کشور هدف وارد عمل می کرد.
شکل تحریم ها هم جدید و هم هدفمند شد به طوری که دولت ها، نهاد ها و اشخاص مورد هدف قرار گرفتند تا عبارتی بنام تحریم هوشمند در ادبیات سیاسی متولد بشود. البته خیلی ها ممکن است تصور کنند که تحریم های هوشمند اولین بار توسط امریکایی ها وضع شده درحالی که سازمان ملل مبدع چنین تحریم هایی بود و آن را در واکنش به مرگ هزاران کودک عراقی بر اساس تحریم های دهه 90 پیشنهاد کرد تا هم اثر بخشی تحریم را افزایش بدهد و هم بتواند از متضرر شدن کشورهای ثالت به خاطر کم شدن حجم تبادلات تجاری با کشور هدف جلوگیری کند، برای اجرای تحریم های هدفمند نقش سازمان های بی المللی خیلی مهم هست.