بعد از بروز شکستگی مفصل ران که در واقع نوعی از شکستگی لگن محسوب میشود بعضی از بیماران یا اطرافیان بیمار با در نظر گرفتن سن بالای بیمار یا وضعیت شکننده او تصمیم به درمان غیر جراحی میگیرند.

این تصمیم گرچه در ظاهر خطر قریب الوقوع جراحی و بیهوشی را دور میکند ولی بیمار را در معرض خطرات جدی دیگری قرار میدهد که ممکن است از جراحی بیشتر باشند.

بیماری که روش غیر جراحی را برای درمان شکستگی مفصل ران انتخاب میکند مجبور است بمدت چند ماه در تخت دراز بکشد و درد زیادی را تحمل کند که گرچه با مسکن قدری کم میشود ولی از بین نمیرود. این درد فشار زیادی را بر روی سیستم قلبی عروقی وارد میکند که اصلا خوب نیست.

بیمار به علت درد مجبور میشود مدت زیادی بر روی تخت بدون حرکت دراز بکشد و این موحب افزایش احتمال بروز زخم بستر میشود.

شکستگی مفصل ران بدون جراحی ممکن است جوش بخورد ولی در غالب اوقات کج جوش میخورد. چند ماه استراحت در بستر و راه نرفتن موجب ضعیف شدن عضلات و پوک شدن استخوان ها میشود. بعد از گذشت چند ماه حتی اگر شکستگی جوش بخورد بیمار باید با یک لگن کج جوش خورده که استخوانی پوک و عضلاتی ضعیف دارد راه برود و این مشکلات زیادی را برای او ایجاد میکند.

البته جراحی هم مشکلاتی مانند عفونت محل عمل یا جابجایی ایمپلنت ها را دارد که این در همه جراحی ها هست.

با درنظر گرفتن ضررها و منفعت های جراحی توصیه میشود همه شکستگی های مفصل ران در چند روز اول، تحت عمل جراحی قرار بگیرند مگر اینکه پزشک بنا به عللی مثلا بیماری های زمینه ای بیمار تصمیمی دیگر بگیرد.