یهو یاده اوایل دبیوت افتادم.یه کمپانی کوچیک که کسی اسمشو نمیشناخت...شاید از جفت ساختمونش رد میشد و نمیدونست توش چه خبره!
یاده هفتا کارآموز با سن های پایین ولی رویاهای بزرگ شب و روز اونجا تمرین میکردن...کمپانی که توسط یه تهیه کننده بی نام و نشون و بی نفوذ تاسیس شده بود.یاده اون روزایی که پول نداشتن غذا بخرن و جین که معلوم نبود قراره با بازیگری دبیوت کنه یا به گروه بپیونده از خانوادش پول قرض میگرفت تا برا پسرا غذا بخره.
زمان دبیوت رسید...اما یه استادیو عکاسی مجهز منتظرشون نبود اونا تو اتاق تمرینشون عکس میگرفتن.اونا میدونستن تو کره طرفداره آهنگ عاشقونه زیاده اما اونا میخواستن قصه خودشونو تعریف کنن.پس با کیپاپ جنگیدن به خاطره آرمی ها.
یاده روزایی افتادم که آیدلای کمپانی های دیگه حتی باهاشون حرف هم نمیزدن و اونا تنها کسه هم بودن
الآن همه چی عوض شده اون تهیه کننده بی نفوذ جایزه بهترین تهیه کننده رو گرفته اون کمپانی حتی از کمپانی های SM و بقیه جلو زد.بنگتن تو جشنواره ها گریه کردن...آرمی هام گریه کردن برای گروهی که از صفر شروع کردن و از یه کمپانی ورشسته به چارتهایی رسیدن که هیچ گروهی نرسیده بود...آره میخوام بگم بی تی اس لیاقتش بیشتر از این حرفاس.میخوام به همه هیترا بگم ممنونم!!!ممنون بخاطره اینکه به پسرامون توجه میکنید!ممنون که با ماجرا ساختن براشون باعث میشید هر روز محبوب تر بشن...آرمی هام باید وقتشونو برای بی تی اس بزارن نه برای گروه شما...پس
بحث_با_هیتر_ها_ممنوع#