امروز انرژی زیربنای همه فعالیت‌های بشر است. با توجه به افزایش جمعیت کره زمین هر چقدر که می گذرد نیاز بشر به انرژی بیشتر و بیشتر می شود. از طرفی انرژی های نسل گذشته مثل زغال سنگ، نفت و گاز در کنار آلایندگی شان روبه پایان هم هستند. پس باید به فکر انرژی های نو و پایدارتر باشیم که در حال حاضر انرژی هسته ای یکی از پاک ترین و به صرفه ترین تامین نیاز بشر است. در اواسط قرن ۱۹ میلادی پس از سالها تحقیق، اولین نیروگاه هسته‌ای تولید برق در روسیه، دو سال بعد در انگلستان و سال بعد از آن در آمریکا راه اندازی شد. در حال حاضر فرانسه بیش از ۷۰ درصد از برق موردنیاز خود را از انرژی هسته‌ای تامین می کند. طبق آمارها در سال ۲۰۱۷ بیش از چهارصد و سی و هفت نیروگاه در 30 کشور جهان فعال هستند و ۶۰ نیروگاه جدید دارد ساخته می شود و این آمار حتی در منطقه خاورمیانه رو به افزایش است و همه اینها نشان می‌دهد که دنیای آینده، دنیای فناوری هسته‌ای است. در کشورهای پیشرو انرژی آینده شان را از این طریق تامین خواهند کرد. فناوری هسته ای علاوه بر تولید برق و انرژی در حوزه های متنوع دیگری هم کاربرد دارد. مثلاً در بخشهای آب، دامپزشکی و دامپروری، پزشکی، کشاورزی، صنایع غذایی، صنعت، معدن، محیط زیست، دریانوردی، باستان‌شناسی و هوافضا. همه ما می دانیم که آب مایه حیات است. اما همین آب می‌تواند مایه ممات باشد یا مثلاً گاز که اگر حین استفاده از آن نکات ایمنی رعایت نشود می‌تواند فجایع بزرگی را رقم بزند. در تمام مشاغل و صنایع مختلف هم به همین شکل است. پس طبیعتا ما هم که از فناوری هسته‌ای در بخش های مختلف استفاده می کنیم بایدخطرات آن را بشناسیم و برای آنها فکری کنیم. خوشبختانه استانداردهای بین المللی صنعت هسته ای بسیار بسیار سخت گیرانه تر از سایر صنایع است. پس سطح ایمنی استفاده از فناوری هسته ای بسیار بالا است. اما این استانداردها باعث نمی شود که ما خودمان را برای حوادث احتمالی آماده نکنیم. کما این که در دهه های اخیر موارد مختلفی است موارد هسته ای در جهان اتفاق افتاده است. اگر به هر دلیلی در بهره برداری از مواد پرتوزا حادثه رخ دهد طبیعی است که باید در مرحله اول توسط مسئولین مرکز مربوطه مهار شود اما اگر اثرات این حادثه به مراکز جمعیتی کشیده شود چی؟