از چوی یه جون:
"یه همسایه تو مخ که بخاطر صدای گریه هاش نمیتونستم درست درس بخونم
اول تو رو تو مخ تصور می‌کردم
ولی حق داشتی..
پدرت معتاد بود و مادرت سختی می‌کشید
صدای دعواهاشون و کتک های پدرت روحیه ات رو خراب میکرد...
یهویی باهم دوست شدیم
با اینکه چهار سال ازت بزرگتر بودم از این رابطه لذت میبردم
ولی کی فکرش رو میکرد همون طور که یهویی باهات آشنا شدم ازت جدا بشم؟
یا کی فکر می‌کرد وقتی دوباره میبینمت نشناسمت و تو رو به عنوان یه طعمه ببینم؟
احساسات رو خورد کنم و اهمیتی بهت ندم..
اما تو باعث شدی به خودم بیام...تازه عاقل بشم و معنی عشق رو درک کنم!
کلن دو سال باهم بودیم و خوشبختی رو حس کردیم..
ولی یهویی من مجرم شدم و گناه کار...
اما من کاره ای نبودم...
کسی که گناه میکنه گناه کار نیست!
در واقع کسی گناه کاره که شخص گناه کار رو میبخشه...
و تو گناه کاری چوی می سون"