ادامه خطبه 1 :
3.راه هاى خدا شناسى:
اوّل - آفرینش جهان :
خلقت را آغاز کرد، و موجودات را بیافرید، بدون نیاز به فکر و اندیشه اى، یا استفاده از تجربه اى، بى آن که حرکتى ایجاد کند، و یا تصمیمى مضطرب در او راه داشته باشد.
براى پدید آمدن موجودات، وقت مناسبى قرار داد، و موجودات گوناگون را هماهنگ کرد، و در هر کدام، غریزه خاصّ خودش را قرار داد، و غرائز را همراه آنان گردانید.
خدا پیش از آن که موجودات را بیافریند، از تمام جزئیّات و جوانب آنها آگاهى داشت، و حدود و پایان آنها را مى دانست و از اسرار درون و بیرون پدیده ها، آشنا بود.
سپس خداى سبحان طبقات فضا را شکافت، و اطراف آن را باز کرد، و هواى "به آسمان و زمین راه یافته" را آفرید ،
و در آن آبى روان ساخت، آبى که امواج متلاطم آن شکننده بود، که یکى بر دیگرى مى نشست، آب را بر بادى طوفانى و شکننده نهاد، و باد را به باز گرداندن آن فرمان داد، و به نگهدارى آب مسلّط ساخت، و حد و مرز آن را به خوبى تعیین فرمود.
فضا را در زیر تند باد و آب را بر بالاى آن در حرکت بود.
سپس خداى سبحان طوفانى بر انگیخت که آب را متلاطم ساخت و امواج آب را پى در پى در هم کوبید. طوفان به شدّت وزید، و از نقطه اى دور دوباره آغاز شد.
سپس به طوفان امر کرد تا امواج دریاها را به هر سو روان کند و بر هم کوبد و با همان شدّت که در فضا وزیدن داشت، بر امواج آب ها حمله ور گردد.از اوّل آن بر مى داشت و به آخرش مى ریخت، و آب هاى ساکن را به امواج سرکش بر گرداند.
تا آنجا که آب ها روى هم قرار گرفتند، و چون قلّه هاى بلند کوه ها بالا آمدند.
امواج تند،کف هاى بر آمده از آب ها را در هواى باز، و فضاى گسترده بالا برد، که از آن هفت آسمان را پدید آورد .
آسمان پایین را چون موج مهار شده، و آسمان هاى بالا را مانند سقفى استوار و بلند قرار داد، بى آن که نیازمند به ستونى باشد یا میخ هایى که آنها را استوار کند.
آنگاه فضاى آسمان پایین را به وسیله نورِ ستارگانِ درخشنده ، زینت بخشید و در آن ، چراغى روشنایى بخش (خورشید)، و ماهى درخشان، به حرکت در آورد که همواره در مدار فلکى گردنده و بر قرار، و سقفى متحرّک، و صفحه اى بى قرار، به گردش خود ادامه دهند.
نظرات