ابراهیم گلستان همشهری حافظ و سعدی و مردی خاص در تاریخ ادبیات و سینمای ایران امروز ۱۰۰ ساله خواهد شد. گلستان با ادبیات و هنر ایران پیوندی دیرینه دارد و یکی از نمادهای روشنفکری در ایران است.
گلستان، کارگردان، داستان‌نویس، مترجم، روزنامه‌نگار و عکاس ایرانی است. ابراهیم گلستان در سال ۱۳۴۰ برای فیلم یک آتش موفق به دریافت مدال برنز جشنوارهٔ فیلم کوتاه ونیز شد. این جایزه، اولین جایزهٔ بین‌المللی برای یک کارگردان ایرانی به‌شمار می‌رود. در مورد ابراهیم گلستان می توان ساعت ها گفت و شنید ، از اظهار نظرهای تند و بی پروایش که مختص خود اوست تا نگاه بی تعارفش به دنیای اطراف اما شاید بهترین شرح از او را در گفتار احمدرضا احمدی بتوان شنید:
احمدرضا احمدی در مقاله « حقیقت تلخ است» در همین ضمیمه می نویسد:
«با همه ی اتهاماتی که بر گلستان وارد آوردند و گفتند در برج عاج زندگی می کند و آقای محمود عنایت درباره چمن افریقایی خانه اش مقاله نوشت، یا آن متن افتضاح آمیز و رذیلانه ای که پرویز داریوش در مجله نگین درباره گلستان چاپ کرد و رذالت را تا آنجا پیش برد که به حریم خانوادگی گلستان هم تجاوز کرد او پاک پاک بود... گلستان تا امروز مورد حقد و حسد دیگران بوده است. یکی از شاعران معاصر به من می گفت: این چه هنرمندی است که نه سیگار می کشد، نه تریاک می کشد، نه عرق می خورد؟! این بود قضاوت روشنفکران ما درباره ی او. در عوض گلستان نه به کسی باج می داد و نه از کسی حساب می برد. چون پاکِ پاک بود.»
نوید جعفری