امروزه در اکثر کلان شهرهای پیشرو در حوزه برنامه ریزی و شهرسازی، مترو به عنوان یکی از عنصرهایی که نقش اساسی را بازی می کند، به کار گرفته می شود. از جمله دلایلی که مترو حائز اهمیت اساسی در این کلان شهرها شده: می‌شود به مقرون به صرفه بودن، استفاده بهینه از زمین و سازگاری کاربری ها و تنوع سیما و منظر شهری اشاره کرد. ما در شهرهای بزرگ خودمان همچون تهران، می توانیم چنین رویکردی را داشته باشیم و از مترو به عنوان یک محرک توسعه استفاده کنیم که اصطلاحاً به آن TOD می گوییم یعنی توسعه مبتنی بر حمل و نقل عمومی.
این توسعه در واقع الگویی از توسعه شهری متکی به حمل و نقل عمومی است که پیرامون مراکز و ایستگاه های حمل و نقل همگانی مانند پایانه های اتوبوسرانی و ایستگاه های مترو شکل می گیرد. این توسعه به گونه ای طراحی می شود که سفرهای پیاده و یا با استفاده از دوچرخه حمل و نقل عمومی و اتومبیل‌ها را به سفرهای ایمن، کارا و راحت مبدل سازد.
یکی از ویژگی هایی که متروها معمولاً دارند و برای تبدیل شدن به عملکرد پناهگاه خیلی مفید هستند، این است که برای مردم شناخته شده اند. یکی از مشکلاتی که معمولاً پناهگاه ها دارند و باعث می شود به مرور زمان وقتی که ما استفاده ای از آنها نمی کنیم و به صورت در حقیقت متروکه می‌شوند و عملاً عملکرد خود را از دست می‌دهند این است که چون تک منظوره طراحی می شوند، در شرایطی که ما دیگر از آن ها استفاده نمی کنیم، عملاً تبدیل می شوند به یک فضای متروکه ای که به دردمان نمی خورند. در شرایط بحران ما به داشتن چنین فضاهایی نیاز داریم. مترو این گزینه را در اختیار ما قرار می دهد. به جهت این که زیرزمینی است و خیلی از تمهیداتی که ما در پناهگاه باید ببینیم در آن وجود دارد. خب لازم است با یکسری تغییرات کوچک می‌توانیم این ظرفیت را به مترو هم بدهیم...