همه‌ی ما باید کسی را داشته باشیم
که وقتی یک روز، روزِ ما نبود...
بنشینیم رو به رویش و غرغر کنان از سیر تا پیازِ تمامِ بد بیاری هایمان را برایش تعریف کنیم
و او هم لبخند به لب گوش کند و پایانِ هر جمله‌مان بگوید:
«حق داشتی پس اینقد عصبی بشی
حالا ولش کن مهم نیست، فدایِ سرت»
میدانید آدم هرچقدر هم قوی باشد
باید کسی را داشته باشد که حالِ بدش را بفهمد،که نگذارد به حالِ خودش بماند.
کسی که حالمان را
به حالش گره زده باشد..!