رود دره‌های هفتگانه تهران، یعنی «درآباد»، «دربند»، «درکه»، «گلابدره»، «ولنجک»، «فرحزاد» و «کن» که از ابتدا با هدف عناصر مهم ساختار اکولوژی پایتخت در زمان وقوع بلایای طبیعی ایجاد شده بودند، چند سالی است که در طرح‌های جامع شهر تهران حتی در قالب جزئی از ساختار شهر هم در نظر گرفته نمی‌شوند؛ این بی‌تفاوتی را می‌توان در عملکرد مدیریت شهری برای تبدیل این روددره‌ها به مسیرهای ترددی مانند بزرگراه‌های امام علی، نیایش، همت، صیادشیرازی، مدرس و آزادگان و حتی ایجادِ پاساژ روی مسیل‌ها و مادی‌های احداث‌شده از این رودها،به چشم دید.