پادشاهی متحد بریتانیای کبیر و ایرلند شمالی.
نظام سیاسی بریتانیا پادشاهی مشروطه است که مبتنی بر نظام وستمینستر به مرکزیت شهر لندن اداره میشود. نظام سیاسی بریتانیا دارای شش نوع انتخابات است که طی آنها اعضای مجلس، کابینه، دولتهای محلی، نمایندگان بریتانیا در اتحادیه اروپا، شهرداریها، و کمیساریای پلیس انتخاب میشوند. سه کشور اسکاتلند، ولز و ایرلند شمالی دارای دولتهای واگذار شده خودشان هستند که با حدود اختیارات مختلف در چهار پایتخت به نامهای ادینبورو، کاردیف و بلفاست اداره میشوند. هر چند جزایر گِرنزِی، جرزی و من وابسته به بریتانیا هستند ولی جزو آن بهشمار نمیروند.
پادشاهی بریتانیای کبیر با اتحاد دو پادشاهی مستقل به نامهای اسکاتلند و انگلستان شکل گرفته است. در سال ۱۷۰۷ دو مجلس مستقل کشورهای اسکاتلند و انگلستان بر اساس یک قرارداد سیاسی با نام «پیمان اتحاد انگلستان و اسکاتلند» تصمیم گرفتند که ادغام شده و پادشاهی بریتانیای کبیر را به وجود آوردند. در سال ۱۸۰۰، بر اساس قرارداد و مصوبههای دو طرفه مجلس ایرلند، ایرلند با پادشاهی بریتانیای کبیر متحد شد و پادشاهی متحد بریتانیای کبیر و ایرلند پایهگذاری شد که تا زمان خروج ایرلند تا سال ۱۹۲۲ وجود داشت. با جدایی بخش وسیعی از ایرلند، در نهایت نام رسمی آن که چهار کشور انگلستان، ولز، اسکاتلند و ایرلند شمالی را در بر میگیرد به پادشاهی متحده بریتانیای کبیر و ایرلند شمالی تغییر یافت. بریتانیا دارای ۱۴ سرزمین آن سوی دریا و ۵۳ قلمرو مشترکالمنافع است. این سرزمینها بقایای امپراتوری بریتانیا هستند. این امپراتوری که بزرگترین امپراتوری تاریخ بهشمار میرود، در اوج خود در سدههای ۱۹ و ۲۰ تقریباً به یک چهارم خشکیهای کرهٔ زمین حکومت میراند. تأثیر استعمار بریتانیا را میتوان در زبان انگلیسی، فرهنگ بریتانیایی و نظامهای حقوقی مستعمرات سابق این امپراتوری مشاهده کرد.