صد در صد، این امکان وجود دارد. ما در دنیایی داریم زندگی می کنیم که هیچ قطعیتی وجود ندارد. عدم قطعیت حاکم است. پس بنابراین، حتی ممکن است شما سیاست هایی را اتخاذ کنید، با توسعه شبکه های اجتماعی داخلی و بومی. اما در عمل کاری را انجام بدهید که برای رقیبتان آسان شده با هزینه خودتان و در واقع محتوای آن را دارید منتشر می کنید. حتی یک وقت هایی افرادی هم که در آن مجموعه فعالیت می کنند هم می توانند داخلی باشند و ندانند که واقعا در چه راستایی دارند حرکت می کنند. در راستای اهداف داخلی و ملی یا اهداف خارجی. در این خصوص من فکر می کنم که لازم هست اسناد مادر، اسناد بالادستی، شکل بگیرد. نیاز هست تا قوانین و قواعدی تشکیل بشود، به نوعی رگولاتوری بشود و کمک کند که تا حد امکان، شبکه های اجتماعی بدانند که در چه چارچوبی و چه مسیری باید حرکت کنند. مثالش می شود صنعت سینما را ذکر کرد که خوب، یک وقت هایی ما، از صنعت سینما ممکن است راضی نباشیم در راستای اهداف ملی ما، حرکت نمی کند، زمان می گذارد، هزینه می گذارد، شاید آن کارگردان هم نمی داند ولی عملا به نوعی جو حاکم بر دنیا به گونه ای که فیلمی جایزه برنده می شود که باید حتما یک قواعد خاصی را داشته باشد تا در مجامع بین المللی قابل طرح باشد. خوب این کارگردان هم می رود به آن سمت. این اتفاق ممکن است برای شبکه های اجتماعی داخلی هم رخ بدهد. پس، بنابر این باید که خیلی دقیق بود. چرا که این جنگ، جنگ شناختی هست. جنگ فیزیکی نیست. خیلی آشکار نیست. پنهان است و تاکتیک هایی که در این جنگ استفاده می شود به خوبی قابل تشخیص نیست که پادتک آن را بشود زد و به راحتی شما می توانید عاملی بشوید در دست کشور خارجی، در داخل خاک خودتان، برای توسعه فرهنگی اقتصاد آن... برای آن کار کنید. پس، بنابراین باید افرادی باشند که از اندیشکده های غربی که در این حوزه فکر کنند، نیازهای آن را بسنجند، اسناد آن را تولید کنند، قواعد حاکم بر آن را و قواعد حاکم بر این بازی را مشخص کنند و دائم هم به روز کنند، یعنی نمی شود برای یک مقطعی یک کاری انجام داد و رفت. گفته می شود که اگر شما به خواب می روید، این دلیل بر این نیست که دشمن شما هم به خواب رفته باشد. آن بیداری است و دارد برای شما فکر می کند.