پرویز تناولی هزار پیشه‌ای چهل صنعت است. چه با مجسمه‌های برنزی و سرامیکی‌اش، چه با کتاب‌هایی که نوشته، چه با طرح‌هایی که برای فرش‌ها کشیده و چه با نقاشی‌هایش.
همه این پیشه‌ها از او هنرمندی چندوجهی ساخته است. مجسمه‌ساز، نقاش، پژوهشگر و مجموعه‌داری است که در شش دهه فعالیت، رویکرد مشخصی را دنبال کرده و در تمامی آثار او یک عنصر مشترک به چشم می‌خورد: بازگشت به بن‌مایه‌های فرهنگی و بازآفرینی هنر کهن در قالبی مدرنیستی؛ به‌نحوی‌که هویت ایرانی بخش جدایی‌ناپذیری اثر باشد.
این نگرش در دهه ۱۳۴۰ موجب شد تناولی در کنار حسین زنده رودی جزء پایه‌گذاران جنبشی باشد که کریم امامی نام «سقاخانه» را بر آن نهاد.
«پرویز تناولی: شاعر، قفل، قفس» عنوان نمایشگاهی بزرگ از آثار این هنرمند پیش‌کسوت ایرانی ساکن کاناداست که اول جولای (۱۰ تیر) در موزه هنر ونکوور گشایش‌یافته است. این نمایشگاه که با نمایشگاه گردانی پانته آ حقیقی برگزارشده تا ۱۹ نوامبر ۲۰۲۳ (۲۸ آبان ۱۴۰۲) به تماشا خواهد بود.
ادامه این گفت‌وگو را در سلیس نیوز بخوانید:
گفت‌وگو با پرویز تناولی به بهانه برگزاری نمایشگاه «شاعر، قفل، قفس»