یه معذرت خواهی به تمام کسایی که، بهشون اهمیت دادیم، با جون و دل براشون وقت گذاشتیم، پای حرفا و دردودلاشون نشستیم، دروغاشونو دیدیم وفهمیدیم اما به روشون نیاوردیم، بداخلاقیاشونو تحمل کردیم، با نبودناشون نه تو شادی نه توغم ساختیم، اما ذره ای لایقش نبودن بدهکاریم!و فک کردن چون دوسشون داریم و تحملمون بالاس احساس نمیکنیم؛درک نکردن آدم تا یه جایی پیگیرعه، بعدش میتونه به بدترین شکل ممکن بیخیال بشه، یجوری که اصلا انگار از اولم برامون مهم نبوده