وقتی رفتن بدون خداحافظی یه درود بود به ادامه‌ی راه
وقتی صد نماز و صلوات یه دروغ بود واسه کندن چاه
وقتی واسه حضور ناقص، تجلیل بیش از فروغ شد، از چاله‌ی ماه
وقتی زمین هم لایی گل می‌زنند بهت، شک می‌کنی به تشویق پشت نگاه
وقتی مردم با حضورشون می‌بلعنت، می‌لرزه تنت با همه دلبری نگار
تهش تو می‌پوسی لا خنده‌ی باد وسط دره‌ی یاد