نمی توان گفت که این جنگ یک جنگ جدیدی است، در گذشته هم وجود داشته است اما ابزارهایش متفاوت بوده و مثل دنیای امروز ابزارهای متنوع و مدرنی وجود نداشته است. در همین سال های اخیر، انقلابی که شد در حوزه رسانه ها و توسعه شبکه های رادیو، تلویزیون، چه رسانه های شنیداری و چه دیداری، اینها ابزاری بودند برای این کار، اما، خوب اینها محدودیت هایی داشتند. ارتباطات یکسویه بود، ساعات پخش برنامه ها محدود بود، تنوعش کم بود، اما با قلمرو پنجم که فضای سایبری باشد و بشر وارد این حوزه شده، تغییرات چشمگیری ما می بینیم در جذابیت رسانه ها و شبکه های اجتماعی برای مردم، این شبکه های و رسانه ها تبدیل شده اند به ابزارهای جنگ شناختی و ویژگی هایی دارند که به جذابیت آنها افزوده، از جمله اینکه اینها بیست و چهار ساعته و شبانه روزی در دسترس هستند، هر کسی با هر سلیقه ای و با هر سطح دسترسی امکان این را دارد که در این فضا حضور پیدا کند، امکان این را دارد که به اشتراک بگذارد اطلاعاتش را. این شبکه ها فراسرزمینی هستند، یعنی بین المللی هستند و محدودیت جغرافیایی مانع فعالیت اینها نمی شود و زیرساخت های فیزیکی کمتری در مقایسه با رسانه های سنتی نیاز دارند و حتی جوامع را از حالت فیزیکی خارج کرده اند و جوامعی تشکیل داده اند در فضای سایبری و غیر فیزیکی، گروه ها، کانال ها، فروم ها، چت روم ها و ... اینها جوامعی هستند که افراد را دور هم شکل داده اند. این نکته که اینجا می توان اشاره کرد و حائز اهمیت است این است که آن ابزار ارتباطی در واقع واسطه هست بین کشوری که قصد دارد داده ها و اطلاعات مد نظر خودش را منتقل کند و مخاطب. این در واقع این نقش را این ابزارها ایفا می کنند در قالب متن، صوت و یا تصویر که برای مخاطب جذابیت داشته باشد.