سال 1294، در پی تجاوز انگلیس به جنوب ایران و تصرف قسمت بزرگی از بنادر و منطقه نفت‌خیز و در اثر ناتوانی دولت مشروطه، قیامی محلی بر ضد نیروهای تجاوزگر شکل گرفت. نیروهای انگلیس در اوایل شوال، بندر دلوار را به تصرف خود در آوردند. مجاهدین به رهبری رئیس‌علی دلواری طی یک عملیات متهورانه با شش شهید، پانصد نفر از نیروهای متجاور را از پا در آوردند و مقادیر زیادی مهمات به غنیمت گرفتند.
نیروهای انگلیسی که از رویارویی مجاهدین به تنگ آمده بودند با خریدن یک نیروی ایرانی به ظاهر مجاهد (نفوذی منافق ) در شب 13 شوال رئیس علی را به شهادت رساندند.
مردم محلی با کمک یاورعلی قلی خان، افسر ژاندارمری، آموزش نظامی در مسجد نو شیراز برقرار و مسجد به یک پادگان نظامی تبدیل شد. «روحانیون خصوصاً میرزا محمدباقر دستغیب و سید ابراهیم ضیاءالواعظین هر روز در مسجد نو ایستاده، نطق می‌کردند» و مردم را برای رزم آماده می‌کردند. آیت‌الله آقا شیخ جعفر محلاتی مجتهد فارس، اعلام کرد که آماده‌ی رفتن به چغادک برای جهاد است. پس از یک دوره‌ی آموزشی «روز نهم ذی‌قعده فرا رسید و آقا شیخ جعفر بر اسب سوار شد و شمشیری حمایل کرد و با هفتصد نفر از مجاهدین در میان هلهله و شادی چند هزار نفر از اهالی به سوی نبرد حرکت کرد.» ستاد جنگ تصمیم گرفت نیروهای تازه وارد کمکی برای دفاع از برازجان در همانجا مستقر شوند. و نیروهای انگلیس را با تلفات بالا اخراج کردند