اخلاص. او به شدت از ریا و خودنمایی پرهیز می­کرد. بود و نمود او یکی­ بود، آن­گونه می­نمود که بود. ظاهر بی­آلایش و مؤمنانه­ او خبر از باطن صاف و پالوده­اش می­­داد، مصداق آیه شریفه «سِیمَاهُمْ فِی وُجُوهِهِمْ مِنْ أَثَرِ السُّجُودِ» بود در طریق اخلاص ثابت­قدم بود. هیچ گاه به دنبال مطرح نمودن خود نبود و آنچنان به غنای درون رسیده بود که مستغنی از ذره­ای جلوه­گری بیرونی شده بود. زلال چون آب بود و شفاف چون آئینه.و از طرفی اخلاق او که با حرکات خود و گفتار خود مردم را جذب میکرد