کودک در مراحلی از رشد به طور طبیعی به دلیل اینکه خود را در محوریت جهان می انگارد، بر این باور است که هر آنچه خود میبیند یا فکر مییکند عین واقعیت است و دیگران نیز همان گونه میبینند و ادراک میکنند که من میبینم.مثلا در قایم باشک همین که چشمان خود را ببیند و دیگران را نبیند فکر میکند دیگران هم او را نخواهند دید.