بهارتوقشنگه ای ایران من

اَریم به صحرا ، مه با خودِ تو ، فصلِ بهاره
اَریم تو باغا ، اَکنیم گردش ، که گلعذاره


ای دوس دیرین ، چی خو شیرین ، رتی چه غمگین
اومام سراغت ،کور بی چراغت ، سوختم د داغت


نارِد ز یادُم ، اون لحظوانی ، که با تو بودُم
آتیش عشق ِ، تو دامن ایزد ، سوزوند وجودُم



دشت و بیاوان ، گل زد و دامون ، گل یخت کو
یادت تو غمگین ، مینیشه سنگین،پا سفره هفت سین




یاغدی یاغیشلار، بانلادی گوشلار، ایسلاندی داشلار
سن هاردا گالدین، سوندی گولوشلر، سولدو باخیشلار



أو کاتـَه وا ده ت
فـَه صلی بهاری
بـَه زمی بهاری
شادی ماندنی
نـَه ظمی بهاری
نـَه ظمی بهاری



بودنیا سن سیز، یامان سویوخ دو، اچ گیزیل گولوم

گول بلا گده، گوی بهار گله، نازلی سوگیلیم



خوشـَه ویستـَه کـَه م
جـَه ژنت مباره ک
لـَه تو مباره ک
وـَ کو روناکی
سورـَ ی تـَه باره ک
سورـَ ی تـَه باره ک







دوباره فصل شکستن من به سر رسیده
هوای قلبم یه لحظه رنگ خزون دیده



تمام عمر رو کنار من باش دیوونگی کن
برات می میرم جای دو تامون تو زندگی کن