آدمها همدیگر را پیدا می کنند...
از فاصله های خیلی دور...
از تهِ نسبت های نداشته...
انگار جایی نوشته بود که اینها باید کنار هم باشند!
می شوند همدم،
می شوند دوست،
می شوند رفیق،
اصلا" می شوند جااااانِ شیرین...!
درست می نشینند روی طاقچه ی دل ِهم...
حرف هایشان یک جور خوبی دلنشین است،
دل برای خنده هایشان ضعف می رود؛
اصلا" بودنشان شیرین است!
وقتی هم که نیستند،
هی همدیگر را مرور می کنند و مُدام گوش به زنگ آمدن هم هستند...!
خدا اینها را از ما نگیرد....
قشنگ مهسایم تولد هزار تا هپی مپی
الهی که همیشه ی خدا از مغازه های خوشحالی فروشی خوشحالی بخری.