هرروز بلند میشیم با ترس اینکه یکی بفهمه چی میخوایم و برخورد جدی باهامون بکنه
هیچوقت حرف دلمونو نمیزنم و از ترس اینکه شاید یکی ناراحت بشه و از دستشش بدیم روزامونو سپری میکنیم
ولی خودمون چی ؟ خودمون ناراحت بشیم مهم نیست ؟
هرروز هفته و هر هفته ی ماه و هر ماه سال رو با ترس و افسرگی سپری میکنیم
ک نکنه یکی بفهمه توی زندگیمون چ خبره و تخریبمون کنه
چرا نمیدونیم گفتن بعضی چیزا اونقدر هم ترسناک نیست ؟ چرا ؟
بعضی وقتا میگیم اون به ما لقب بد داده و بهمون گفته خودخواه پس چرا خودخواهیو بهش نشون ندیم ولی بعد فکر میکنیم ک ارزششو نداره ما خوبی میکنیم بزارید اونا هرچی میخوان بگن
ولی توی دلمون از حرف بقیه ضربه میخوریم
چرا نمیفهمم چطوری ادمای زندگیمون رو حذف کنیم ؟
چطوری نمیتونیم ادمایی ک بهمون صدمه میزنن ادم کنیم و بهشون ثابت کنیم حق ندارن با ما مثل سنگ برخورد کنن ؟
باید یاد بگیریم چطوری زندگی کنیم چون خیلی چیزا ارزششو ندارن
جوونی کردن کار سختیه از نظرم ولی خب ما میتونیم خیلی چیزارو توی جوونی به عنوان تجربه در بزرگسالی استفاده بکنیم و این باعث میشه زندگیه بهتری داشته باشیم :
همین ......
عاممم نمد چرا یهو همچین شدم ولی خب ....
خوبید ؟