ای آن که در خیال چو سرو سهیده ای
چون گل میان موج چمن آرمیده ای
خورشید روی ماه تو بیداد می کند
زآفاق عکس خویش چو بر من دمیده ای
همچون فرشته ای که نگاهش به من فتد
با من بگو عزیز که درمن چه دیده ای؟
ای جلوه بهشت به بستان آرزو
آخر چگونه تو به جهانم رسیده ای؟
زیبایی آن چنان به نگاهم که گوییا
بوده است وصف حور به شرحت قصیده ای
آیا شود نصیب من خسته دل شوی؟
ای آهویی که در دل صحرا رمیده ای!
تو آشنا غریبه عشقی که همچو گل
با صدهزار جلوه به شعرم دویده ای
مهدی به آفرین خودت حال بازگوی
معنا گل است و دامن غنچه دریده ای
مهدی رستگاری
بیست و ششم اردیبهشت سال یکهزار و چهارصد خورشیدی
شانزدهم مه سال 2021 میلادی