قطر، کشوری کوچک با مساحتی حدود ۱۱۵۰۰ کیلومتر مربع (کمتر از یک درصد مساحت ایران و به‌عبارت دیگر، حدود هفت برابر مساحت جزیره قشم) و دارای جمعیتی کمتر از سه میلیون نفر است که اغلب آن‌ها مهاجران سایر کشورها هستند. این کشور که در حاشیه‌ی جنوبی خلیج‌فارس قرار دارد، با طرح‌های مهندسی و ایجاد جزایر مصنوعی، توانسته است خط ساحلی خود را به رقم عجیب ۵۶۳ کیلومتر برساند.
قطر تا ۲۵ سال پیش، علی‌رغم داشتن درآمدهای سرشار نفت و گاز، کشوری با چهره‌ای سنتی و تا حدی عقب‌افتاده و با کمترین جذابیت برای گردشگران خارجی بود، اما چند سال پس از اجرای طرح‌های جاه‌طلبانه و بلندپروازانه‌ی مهندسی در کشور امارات (شهر دوبی) و ایجاد تحولات اساسی در چهره‌ی این کشور و موفقیت در جذب گردشگران خارجی، تصمیم گرفت راه همسایه خود را در پیش بگیرد و برای دوران پس از نفت و گاز، درآمد ثابت گردشگری ایجاد کند.
حاکم جدید قطر، حمد‌بن خلیفه آل ثانی که از سال ۱۹۹۵ قدرت را در دست گرفته است، تفکرات مهندسی بزرگی در ذهن دارد و تصمیم گرفته درآمد هنگفت گاز کشور خود را به جای امور جاری و روزمره یا ذخیرهکردن در بانک‌های اروپایی و آمریکایی، صرف سرمایه‌گذاری در امور گردشگری کند؛ لذا از سال ۱۹۹۵ برنامه‌ریزی‌های دقیقی انجام شد که حدود پنج سال بعد، اندک‌اندک، موجب تغییر چهره کشور قطر و به‌خصوص شهر ساحلیِ دوحه شد.
خارق‌العاده‌ترین پروژه‌های مهندسی برای توسعه‌ی گردشگری در این کشور به اجرا درآمدند که تا امروز نیز ادامه دارند. برای مثال ۳۸ آسمان‌خراش بالای ۱۰۰ متر در شهر ساحلی دوحه هست که از این تعداد، ۱۲ برج دارای ارتفاع بالای ۲۰۰ متر دارند. این در حالی است که در کل شهرهای ساحلی جنوب ایران حتی چند ساختمان غیردولتی با ارتفاع ۱۰۰ متر وجود ندارد و چهره‌ی شهرهای ساحلی جنوبی ایران، قابل مقایسه با همسایگان جنوبیِ کشور نیست.