«حَسْبُنَا اللَّهُ وَ نِعْمَ الْوَکیلُ نِعْمَ الْمَوْلى وَ نِعْمَ النَّصیرُ»
«حَسْبْ» به معنای کفایت کردن است؛ و «حَسْبُنَا اللَّهُ» یعنی خداوند ما را کفایت می کند. (3)
«نِعْمَ» فعل غیر متصرّفى است که براى مدح و ستایش کردن استعمال می شود. (4)
«نِعْمَ الْوَکیلُ» یعنی، چه وکیل خوبی.
«نِعْمَ الْمَوْلى» یعنی، چه مولا و سرپرست خوبی.
«نِعْمَ النَّصیرُ» یعنی، چه یاور شایسته و خوبی.
بنابر این:
«حَسْبُنَا اللَّهُ وَ نِعْمَ الْوَکیلُ نِعْمَ الْمَوْلى وَ نِعْمَ النَّصیرُ»؛ یعنی خداوند ما را کفایت می کند، و چه وکیل خوبی، چه سرپرست خوبی و چه یاور خوبی.
می توان هم این گونه معنا کرد: خداوند ما را کفایت می کند، او بهترین وکیل و بهترین سرپرست و بهترین یاور است.