حکمت 120 : (از قریش پرسیدند) امّا بنى مخزوم، گل خوشبوى قریشند، و که شنیدن سخن مردانشان، و ازدواج با زنانشان را دوست داریم، امّا بنى عبد شمس دوراندیش تر، و در حمایت مال و فرزندان توانمندترند که به همین جهت بد اندیش تر و بخیل تر مى باشند، و امّا ما (بنى هاشم) آنچه را در دست داریم بخشنده تر، و براى جانبازى در راه دین سخاوتمندریم. آنها شمارشان بیشتر امّا فریب کارتر و زشت روى ترند، و ما گویاتر و خیرخواه تر و خوش روى تریم.
حکمت 121 : چقدر فاصله بین دو عمل دور است: عملى که لذّتش مى رود و کیفر آن مى ماند، و عملى که رنج آن مى گذرد و پاداش آن ماندگار است .
حکمت 122 : (در پى جنازه اى مى رفت و شنید که مردى مى خندد.) گویى مرگ بر غیر ما نوشته شده، و حق جز بر ما واجب گردید، و گویا این مردگان مسافرانى هستند که به زودى باز مى گردند، در حالى که بدن هایشان را به گورها مى سپاریم، و میراثشان را مى خوریم. گویا ما پس از مرگ آنان جاودانه ایم آیا چنین است، که اندرز هر پند دهنده اى از زن و مرد را فراموش مى کنیم و خود را نشانه تیرهاى بلا و آفات قرار دادیم ؟
https://www.namasha.com/v/CDUleMyN
https://www.namasha.com/v/dab4gavY