افسردگی و امید

«دونه وقتی می‌خواد رشد کنه و جوونه بزنه باید به بالا نگاه کنه. اون بالا مثل آسمون ما زیاد پر ستاره و شگفت انگیز نیست فقط سیاهیِ خالص هست؛ رشد می‌کنه و بیرون میاد به بالاتر از خودش باز نگاه می‌کنه یه آسمون شگفت‌آور می‌بینه اما دیگه رشد نمی‌کنه.
یه چیز والا رو می‌بینیم اما انقدر مسحور میشیم که یادمون میره رشد کنیم. شاید برای همینه دعوت به درویشی و قناعت می‌کنن؛ چون میدونن ما هنوز دورِ اینیم توی زندگی "فقط" بایستیم، مانده تا راه افتادن.