زمین‌لرزه نتیجه آزاد شدن ناگهانی انرژی از داخل پوسته ی زمین است که امواج آن در نزدیکی سطح زمین به صورت ارتعاش یا گاهی جابه جایی زمین آشکار می‌شود .
زمین لرزه ها توسط دستگاه زلزله سنج یا لرزه نگار ثبت می شود .
برای به دست آوردن معیاری برای مقایسه و سنجش زمین لرزه ها از بزرگای زلزله استفاده می شود ؛ که آن را با در نظر گرفتن دامنه ی نوسان ها روی لرزه نگار محاسبه می کنند .
اما با چه مقیاسی ؟
اولین مقیاس بزرگا ریشتر ( میزان انرزی آزاد شده در زلزله را نشان می دهد ) و توسط چارلز ریشتر و بنو گوتنبرگ که در سال 1935 برای زلزله ها جنوب کالیفرنیا تایید شد .
نکته مهم در هر زلزله این است که فقط و فقط یک بزرگا دارد و بزرگا با فاصله از محل وقوع زلزله تغییر نمی یابد .
زلزله های کم تر از 4 ریشتر بار ها در طول سال اتفاق می افتد ، اما توسط انسان حس نمی شوند و خطری نیز به هم راه ندارد .
در مقابل ، زلزله های بالای 7 ریشتر چندان شایع نیستند و با افزایش شدت زلزله اثر تخریبی آن نیز افزایش می یابد .
میزان انرژی رسیده به هر نقطه از سطح زمین به عواملی هم چون : 1 - عمق زلزله . 2 - جنس خاک . 3 - و ... . بستگی دارد .
عمق زلزله و جنس خاک 2 عامل مهم میزان انرژی رسیده به هر نقطه از سطح زمین می باشند .
و از همین رو خسارت های وارده در زمین لرزه های دارای درجه ی یکسان ممکن است بسیار متفاوت باشد .
در نتیجه ریشتر مقیاس کاملی برای توصیف همه جانبه ی زمین لرزه نیست .
اینجاست که سخن از مولفه ی دیگری به میان می آید : شدت زمین لرزه .
شدت زمین لرزه ، که از روی آثار خرابی ها و تاثیراتی که زمین لرزه بر روی انسان و تاسیسات سطحی می گذارد مشخص می شود و با یک معیار 12 گانه به نام مرکالی توصیف می شود .
این مقیاس ( مقیاس مرکالی ) کاملا حالت کیفی و توصیفی دارد و از عدد 1 تا 12 نشان داده می شود .
و از عدد 1 ( نمایش گر ارتعاشات بسیار ضعیف و غیر محسوس است ) شروع و به عدد 12 که ( شدت خرابی آن فاجعه آمیز است ) ختم می شود .