فکر میکردم وجود نداشتنم بهتره ولی :)))))

خب....
خیلی با خودم کلنجار رفتم که اینو بهتون بگم یا نه بچه ها..... بعد از خوندن حرفام بهتون حق میدم اگر نخواین دیگ با من دوست باشین یا نزدیکم باشین.... توی علم روانشناسی یه مسئله ای هست به اسم تضاد درونی-عصبی .... افردای ک این تضاد رو دارن به چند دسته تقسیم میشن....یکی از اون افراد همچین خصوصیاتی داره : دوست دارن از نظر هر آدمی محبوب و مورد پسند و خوب جلوه کنند و بقیه به آنها احترام بزارن ، از اون حمایت کنند ، مهر طلب هستن ، به محبت دیگران پناه میبرند و نسبت به دیگران علاقه و تعلقی ندارن ، تمام تلاش رو برای جلب محبت میکنند ، حساس هستند نسبت به نیازهای بقیه ، همیشه آماده خدمت و ابراز همدردی ، کمک به بقیه و تحسین بقیه ، تلاش برای برآورده کردن انتظارات بقیه ،سعی میکند به خودش بگه همه مردم خوبند و قابل اعتماد ، پرهیز از دعوا و خشونت و رقابت ، مطیع بودن ، میل به مورد سرزنش قرار گرفتن ، حس صعیف بودن و ناامیدی......... شبیه منه نه؟:)...... اعلام میکنم... من متوجه شدم که این مشکل روانی رو دارم.... من..... تضاد عصبی دارم.... افرادی مثل من بخاطر کمبود امنیت و حس اضطراب زیاد به توجه دیگران و علاقه دیگران (برای به دست اوردن حس امنیت) پناه میبرن.... و به طور واضح..... خیلی واضح.... در اعماق من هیچ علاقه ای به بقیه وجود نداره.... حتی خودم.... من هیچ یک از شمارو دوست نداشتم:)؟..... برام باورش سخته و میدونم که یک ادم عو**ضیم... میدونم...... ولی اواخر.... این اواخر.... اون حس تضاد در من از 94/5 درصدی ک بود به 26/7 درصد رسیده بود(به کمک ازمایش های شخصیتی زیر نظر روانشناس این درصد ها مشخص شد)
میتونید از من متنفر باشین و بهم تا دلتون میخواد فو**ش بدید.... آزادید....
تنها دلیلی ک از خیلیهاتون دوری میکردم و سعی میکردم کمتر صحبت کنم.....
این بود.... من فقط نمیخوام ک شما بخاطر ادم گو**هی مثل من عذاب ببینید....
من از تک تک شما عذرخواهی میکنم.... ولی من در طول دوره درمان قرار دارم..... امیدوارم ک..... بتونید من رو ببخشید...