وقتی مثلاً پدافند غیرعامل می‌گوید اول باید این جان ها را حفظ کنم، سرمایه ها را حفظ کنم، به معنای این است که ممکن است که شما یک کشاورز باشید، ولی وقتی دارید سموم استفاده می کنید، دارید با شیمیایی مواجه می‌شوید. وقتی کود شیمیایی به زمین می دهید، دارید مواجه می شوید. وقتی خانوم در خانه اش پخت و پز می کند، با مواد و اشتعالی که ایجاد می کند، آن اسیب ایجاد می شود تا وقتی که یک مواد آرایشی استفاده میکند. تا وقتی که من بالاخره مجبور میشوم یک غذای آماده بخورم و داخل آن مواد شیمیایی است که آن را محافظت کند. ببینید وسعت همینجوری می رود که تا وقتی که بشر تصمیم بگیرد که حالا چیزی نیست، مشکلی هم ندارد، یک سیگار بکشد که ۶۰۰ سم همزمان وارد ریه هایش شود. این وسعت را شما در نظر بگیرید، میبینید که با آن تصوری که ما می کردیم که نکند فقط منحصر می شود به یک جنگ شیمیایی و مصدومانش.
در گذشته های دور، بلایای طبیعی از مهمترین عوامل آسیب و نابودی مردم و سرمایه های آن ها بوده، اما با پیشرفت علم و افزایش جمعیت به تدریج هم سهم انسان ها در تخریب محیط زیست و وقوع حوادث بیشتر و بیشتر شد. یکی از نمونه های این پیشرفت، تواناییهای بشر در استفاده از مواد شیمیایی است. مواد شیمیایی یعنی موادی که از نفت و مشتقات آن و یا از مواد معدنی موجود در طبیعت به دست می آیند. همانطور که می دانید بعضی از مواد شیمیایی، خاصیت انفجار، آتش گیری، مسموم کنندگی و خورندگی دارند. این مواد در عین مفید بودن می توانند برای ما تهدیدزا هم باشند. چیزی که از آن به عنوان تهدید شیمیایی یاد می‌کنیم اما این تهدیدات شیمیایی در چه بسترهایی ممکن است رخ دهد.
اگر مردم فضای تهدید را اصلاً تهدید قلمداد نکنند، اولین آسیب را به خودشان وارد کردند. بنابراین همانطور که ابتدا خدمت شما گفتم، اول وسعت این مسئله را باید بیان کنیم. مثلاً فرض کنیم در یک فضای آرایشگاه که انواع مواد شیمیایی آزاد میکند، در هم بسته است. تهویه هم ندارد، حتماً شاغل در آنجا بعد از مدتی عین یک مصدوم شیمیایی می شود. ولی خیلی چاره اش ساده است. کافیست دو عدد فن در آنجا باشد، یکی از این طرف هوا را بیاورد و یکی از آن طرف هوا را ببرد. به همین سادگی هم می شود آسیب را کم کرد. بنابراین بهترین برنامه ها این خواهد بود برای حفظ مردم که وظیفه پدافند غیرعامل است، شغل های مختلف و آسیب آن را به نوعی به مردم آموزش دهیم...